Na wykresach po lewej stronie przedstawione zostały trajektorie źródła (linie ciągłe) względem soczewki (znak plus), zrzutowane na płaszczyznę nieba, widziane z perspektywy obserwatora na Ziemi (górny panel) oraz Teleskopu Kosmicznego Spitzera (dolny panel). Satelita Gaia znajduje się względnie blisko naszej planety, zatem zjawisko z jego perspektywy przebiega niemal identycznie jak dla obserwatora ziemskiego.
W trakcie zjawiska mikrosoczewkowania światło pochodzące od źródła rozdziela się na dwa obrazy (żółte, wydłużone kształty), które jednak są tak blisko siebie, że w trakcie pomiarów jasności nie jesteśmy w stanie ich rozdzielić i widzimy pojedynczy obiekt.
Na prawym panelu przedstawiono to, co w praktyce mierzymy, a więc zmianę jasności źródła w czasie. Wynika ona z tego, że suma strumieni pochodzących od obrazów jest większa niż strumień pochodzący od źródła poza zjawiskiem. Wzmocnienie jest tym większe, im mniejsza jest obserwowana separacja pomiędzy źródłem a soczewką. Punkty reprezentują pomiary zebrane przez różne teleskopy, zaś linie ciągłe oznaczają dopasowany model. Czerwone linie reprezentują perspektywę Spitzera, zaś zielone obserwatoriów naziemnych oraz satelity Gaia. Jak widać, z punktu widzenia Spitzera źródło i soczewka nie zbliżają się do siebie tak bardzo jak dla obserwatora na Ziemi, a zatem wzmocnienie widziane przez tego satelitę jest znacznie mniejsze.
W dolnej części przedstawiono rekonstrukcje obrazów stworzone na podstawie pomiarów interferometrycznych, które zostały wykonane w okolicach maksimum zjawiska. Obserwacje wykonano za pomocą czterech 8-metrowych teleskopów działających jednocześnie jako jeden instrument (VLTI). Dzięki nim mogliśmy bezpośrednio zobaczyć - po raz pierwszy w historii - rotację obrazów źródła wokół soczewki. Więcej informacji na temat zjawiska Gaia19bld można znaleźć w publikacjach Cassan et al. 2021, Rybicki et al. 2021 oraz Bachelet et al. 2021