„Gotowane” Jowisze

Wielkie gazowe olbrzymy są jednymi z najczęściej odkrywanych egzoplanet. Istnieje zwłaszcza pewna ich klasa przypominająca nieco największą planetę naszego Układu Słonecznego, w odróżnieniu jednak od niej poruszające się po względnie małej i do tego niemal kołowej orbicie wokół swojej gwiazd. Naturalnym skutkiem tej bliskości jest również odpowiednio wyższa temperatura tego płynnego globu, stąd astronomowie przyjęli je określać gorącymi Jowiszami.

Dodatkowy fakt stanowi prawdopodobny rezonans między ruchem obiegowym a obrotowym (podobnym do tego występującego w przypadku Księżyca), ze względu na pozostałe okoliczności utrzymujący na półkulach wieczny dzień i noc. Struktura chemiczna poddanej „obróbce termicznej” stronie dziennej ulega reakcjom znaczącą odróżniającym ją od części spowitej mrokiem.

Więcej na ten temat opowie (poprzez wideokonferencję) na spotkaniu 12.06 (pocz. 18:30) w Sali Kopernikańskiej OA UW Monika Stangret – absolwentka UMK w Toruniu, a obecnie doktorantka w Instytucie Astrofizyki Wysp Kanaryjskich.

Abstrakt:
Badania atmosfer gorących Jowiszów ujawniły szeroki skład i zróżnicowanie planet
bogatych w gaz. Gdy planeta znajduje się blisko swojej macierzystej gwiazdy zostaje
silnie napromieniowana, jej temperatura wzrasta, co powoduje zróżnicowanie składu
chemicznego między strona dzienną i nocną planety. W konsekwencji
prowadzi to do wyróżnienia nowego typu egzoplanet zwanych ultra gorącymi Jowiszami.
Przez wiele lat sądzono, że badanie atmosfer egzoplanet możliwe jest jedynie z pomocą
kosmicznych teleskopów, jednak od 2008 naziemne obserwatoria zaczęły grać
znaczącą role w tego typu badaniach. Podczas mojej prezentacji chciałabym
przedstawić wyniki związane z analiza atmosfer egzoplanetarnych przy użyciu
spektroskopii wysokiej rozdzielczości – w szczególności danych z CARMENES oraz
HARPS-N. Spróbuje również pokrótce opowiedzieć o strukturze Instituto de Astrofisica
de Canarias na Wyspach Kanaryjskich, gdzie aktualnie robię swój doktorat.